Bruno Parrinha - Alto saxophone


da respiração
o tempo
sabe a não saber
inspira o som
o silêncio
ouve a água cadente
corrente
soa o vento
da erosão de mim



REVIEWS



Bruno Parrinha al sax alto, in completa solitudine, è autore di questa coraggiosa incisione, in cui si mischiano atmosfere liriche e sognanti ad altre più aggressive, abrasive, così come, sul suo strumento, ci hanno già fatto ascoltare Anthony Braxton o Roscoe Mitchell.
La sperimentazione di Parrinha è di quelle che si propongono in modo soft, a volte con melodie dall’aspetto tranquillo, a volte con brani che hanno l’aspetto di un soffio di vento, il tutto condito con un’inventiva che sa trovare una sua via nell’improvvisazione
Bello, vario, costantemente alla ricerca di note e silenzi da mettere insieme a quelli precendenti, il disco ha qualcosa di coinvolgente, allo stesso tempo risulta logico e preciso nel modo di porsi, per la forte personalità dell’autore, che ha l’assoluto controllo su quello che succede nello spazio sonoro. Un coraggioso disco in solo, fra esplorazioni acustiche e melodie accattivanti.

Vittorio Loconte (Kathodik webzine)



Bruno Parrinha is one of the closest collaborators of the Rodrigues family.
"Da erosão" presents Bruno in complete loneliness, searching inspirations with his great masters: Anthony Braxton and Roscoe Mitchell. The album is inspired by the beautifull poem he wrote for the ocasion. Bruno plays seven tracks of short to medium length, starting with 7 minutes long very lyrical "Do solo".Another inspiration should be mentioned here: that of Steve Lacy's solo recordngs, even thought Lacy was a master of soprano rather than alto. "Fluxo Da Idade" last 8 minutes and actually continues association with Steve Lacy's art. I like nearly 7 minutes long "Dor Pluvial" for its more abstract and more energetic character. "Ideia Soluta" is a short, minimalist miniature lasting less than 2 minutes. "Condição Eólica" is the most abstract track, showing the full scale of Bruno's technical possibilities of creating alternative and "fake" sounds. "Reexos Abrasivos", in contrast, is a beautiful, very "melodic" ballad. Finally, "Assoreado", the longest track, a kind of free minimal music piece, reminding me oindeed of the music of Anthony Braxton and Roscoe Mitchell. Great stuff!!!

Maciej Lewenstein


Este solo “Da Erosão” tem edição da 4DaRecord, editora que tem publicado sobretudo projetos do contrabaixista João Madeira e onde se pode encontrar também o curioso “Trips and Findings” da percussionista Sofia Borges. Um solo de um instrumento de sopro nunca será fácil, mas Parrinha trata de enfrentar o desafio com coragem. Tal como no histórico e pioneiro “For Alto” de Anthony Braxton (gravado em 1969, editado em 1971), Parrinha lança-se nesta aventura solitária apenas acompanhado pelo saxofone alto. Ao longo de sete faixas, o saxofonista vai desdobrando ideias, lançando notas que vão formando estrutura, criando uma música que vai evoluindo e ganhando forma em tempo real. Ouvimos aqui momentos mais enérgicos, outros mais contidos, momentos mais exploratórios e texturais, outros que assumem formas mais melódicas. Apesar do risco, nunca se sente aridez de ideias, nunca se sente um vazio, há sempre uma ação e sequência, um passo que leva a outro, que vai avançando pelo caminho fora. Uma arriscada e bem sucedida aventura solitária.

Nuno Catarino (Jazz.pt)



Saxophoniste émérite de la mouvance portugaise de l’altiste Ernesto Rodrigues, de son fils violoncelliste Guilherme, des contrebassistes Hernani Faustino et João Madeira laquelle enregistre à tour de bras avec toute une galaxie impressionnante d’improvisateurs portugais et du monde entier sur le long terme (label Creative Sources, Bruno Parrinha a bien mérité de publier son album « à lui tout seul » en solitaire. Pour ce faire, son ami Joāo Madeira lui a ouvert grand les portes de son nouveau label, 4DARecords dont c'est le 7ème CD. Si ce n’est pas la grande révolution stylistique, ce portfolio imagé rassemble sept belles pièces qui transitent d’une dimension mélodique chantante à l’avant-garde introvertie ou le free exacerbé en commençant par les notes tenues de Do Solo. Cette pièce au sax alto est conçue comme un bijou aux multiples facettes avec un développement mélodique au ralenti dans les connections sensibles d’ intervalles secrets dans un mouvement giratoire conjoint / disjoint. Fluxo de Idade est une variation plus élaborée de cette chasse aux assonances et aux consonances qui s’intègrent avec un lyrisme contenu en direction d’intersections staccato en cascade tournoyante. On y trouve un air de famille avec la démarche de Steve Lacy (Dor Fluvial) qu'il pousse dans son extrémité avec des staccatos et coups de bec rageurs. Au fil des sept morceaux, le compositeur - improvisateur s'écarte du domaine plus conventionnel du nouveau jazz pour pénétrer dans des territoires moins arpentés où pointe l'inconnu,le sonore, la désarticulation du flux en volutes ordonnées pour l'implosion stochastique en tirant de son saxophone alto des sonorités acides, saturées, éraillées, effets de souffle, glissandi dissonnants, quintoiements lunatiques, scories ludiques et harmoniques aléatoires au travers d'intervalles audacieux.De la familiarité d'un langage universel, contemporain d'un demi-siècle d'aventures free, Bruno Parrinha crée son univers sonique dans des instants fragiles en tentant de repousser la limite du jouable, en forçant le trait ou le brouillant (Assoreado). On écoutera cela avec autant d'attention qu'on le ferait pour un John Butcher ou un Urs Leimgruber. Pour Bruno Parrinha, il ne s'agit pas d'impressionner ou d'expressionner mais de fragmenter la coque de notre indifférence à la curiosité. Belle réussite.

Jean-Michel Van Schouwburg. (orynx-improvandsounds.blogspot.com)



Een soloplaat van een saxofonist op een klein Portugees label. Het heeft misschien een geringe impact op het draaien van een wereld in overdrive, maar in dit geval gaat het wel om een sterk, persoonlijk verhaal van een artiest die zoekt en terugblikt zonder clichés. Rietblazer Bruno Parrinha is al even actief, maar vooral een bekend gezicht in de experimentele scène in Portugal. Daar speelde hij in de late jaren tachtig al bij cultfiguur Sei Miguel, maar de twee decennia daarna verdween hij uit het zicht. Zo’n dozijn jaar geleden krikte hij zijn activiteit weer op en sindsdien verscheen hij op meer dan vijftig (!) releases van het Creative Sources-label, dat vooral vrij geïmproviseerde en elektroakoestische muziek uitbrengt. Tussendoor verscheen hij ook op enkele releases naast gitarist Luís Lopes (onder andere als lid van diens ensembles Lisbon Freedom Unit en Abyss Mirrors) en opnieuw naast zijn voormalige broodheer Sei Miguel. Nu zet Parrinha een stap naar voren. Zijn trio Vine Leaf, met Lopes en drummer João Valinho, bracht net een debuutalbum uit bij Clean Feed, terwijl bij 4DaRecord zijn eerst soloplaat Da Erosão verschijnt. De titels van het album en de stukken zitten vol verwijzingen naar tijd, de natuur, het weer en erosie, dus mag het niet verbazen dat je de rietblazer, die zich hier beperkt tot altsax, vooral in contemplatieve en introspectieve modus te horen krijgt. Het voelt ook aan als luisteren naar een artiest die zich alleen waant met zijn instrument. Persoonlijk en breekbaar, maar ook vrij en ontspannen. De traditie van solosaxplaten is even lang als intimiderend, van pioniers als Evan Parker, Peter Brötzmann, Anthony Braxton en Joe McPhee, tot goed volk van de jonge(re) garde als Darius Jones, Signe Emmeluth en Colin Webster. Recent verscheen ook een soloworp van Parrinha’s frequente collega Rodrigo Amado. Misschien vormde het een inspiratie. In ieder geval: doorheen zeven stukken vertelt de muzikant een coherent verhaal dat ver weg blijft van patserig gedoe en gladde effecten, en meerdere intens(iev)e beluisteringen afdwingt. Het hangt vooral erg mooi samen, met de eerste drie stukken die aanvoelen als een soort van suite waarin hij beweegt van aanzwellende en aangehouden klanken naar lyrisch, reflectief terrein via exploratie in real time, inclusief pauzes, stiltes, herhalingen. De ene keer gaaf en glooiend, met zacht bochtenwerk, dobberend op een meanderende, organische flow. Iets verderop wat grilliger, met grotere intervallen en een toename van volume en densiteit. Dat kan regelmatig erg melodieus klinken, maar soms verschuift de focus naar textuur, gaat het schuren, zeuren, sputteren met emotie. Verderop worden de contrasten sterker aangezet: het compacte “Ideia Soluta”, goed voor amper 100 seconden, wordt grotendeels gespeeld via circulaire ademhaling, als een expressieve, haast excentrieke sirene, terwijl “Condiçao Eólica” een spel met ademhaling en extended techniques is dat op zijn beurt gevolgd wordt door het jubelende “Reflexos Abarasivos”, waarin Parrinha de altsax laat zingen. Met afsluiter “Assoreado” wordt teruggekeerd naar het zachte aanzwellen van opener “Do Solo”, al klinkt die altsax tegen het einde van dit hoofdstuk als een ontredderd dier. Parrinha heeft intussen genoeg bewezen om als leider én als solo-artiest een statement te maken en Da Erosão is – net zoals Rodrigo Amado’s Refraction Solo – een persoonlijke plaat die je misschien meer kan leren over de uitvoerder dan eender welke andere langspeler waarop je hem kan horen. Daarom alleen al de moeite om te beluisteren.

Guy Peters (ENOLA.BE)